Rozdział V

Dałam loczkowi dokończyć, wytłumaczył mi że chce umówić na randkę Niall'a i Violette tylko tak żeby oni o tym nie wiedzieli. Spodobał mi się ten plan, bo wiedziałam ze Viola będzie szczęśliwa jak jeszcze raz spotka się z blondynem. Wyszłyśmy przed dom gdzie czekała taksówka. Miała nas zawieść na lotnisko.

-Wybierzemy się wieczorem do kina ?-zapytałam i otworzyłam drzwi od samochodu.

-Po podróży będziemy zmęczone-wsiadła do taksówki-To może jutro ?

-Nie, chodźmy dzisiaj. Grają świetny film-odparłam z uśmiechem na ustach.

-Skoro ci tak zależy, to okej-odwzajemniła uśmiech. Podróż minęła dość szybko, poszłyśmy do swoich domów. Miałyśmy się spakować i spotkać się na lotnisku bo o 14 miałyśmy lot powrotny do Londynu. Była już 13:51 a Violetty nadal nie było. Martwiłam się że nie zdąży, że spotkanie będzie trzeba odwołać ale w ostatniej chwili się zjawiła.

-Gdzie ty byłaś ? Już myślałam że nie przyjdziesz.-powiedziałam oburzona.

-Przepraszam, ale jeszcze pokłóciłam się z tatą przed wyjściem.-odpowiedział. Pobiegłyśmy w stronę wejścia na pokład samolotu. Zajęłyśmy wyznaczone miejsca, włożyłyśmy słuchawki w uszy i zasnęłyśmy. Po 17 byłyśmy już u cioci Violetty w domu.

-Viola ja muszę jeszcze coś załatwić na mieście więc spotkamy się w kinie-powiedziałam i dałam jej bilet.

-O której zaczyna się film ? - zapytała.

-O 18, bądź punktualnie-wyszłam z domu i skierowałam się w stronę domu Harrego.

***Oczami Violetty***

Gabriella wyszła, byłam ciekawa co musi załatwić na mieście, w którym jest dopiero jeden dzień. Zastanawiając się poszłam do łazienki, wzięłam szybki prysznic, wysuszyłam i wyprostowałam włosy. Narzuciłam szlafrok i skierowałam się w stronę naszej sypialni. Stałam tak przed szafą już kilkanaście minut, zastanawiając się w co mam się ubrać. Wreszcie wybrałam obcisłe rurki, miętową koszulkę z napisami, jeansową kurtkę i białe trampki. Była już 17:49 a do kina był jeszcze kawałek drogi więc złapałam torebkę i wyszłam z domu. Szłam chodnikiem, zastanawiając się jak spędzę te wakacje. Przecież jestem w Londynie, to muszą być najlepsze wakacje w moim życiu. Weszłam do kina, było kilka minut przed 18. Rozglądałam się ale nigdzie nie widziałam Gabrielli. Nagle poczułam wibracje, przyszedł sms. Wyjęłam telefon z kieszeni i odczytałam sms'a, „Przepraszam ale nie zdążę na film, idź sama. Baw się dobrze. Gabi”. Świetnie, tak nalegała a teraz nawet nie raczyła przyjść. Trudno pójdę sama. Przed wejściem kupiłam sobie mały popcorn i cole. Gdy wchodziłam na sale kinową właśnie kończyły się reklamy. Usiadłam na wyznaczonym miejscu i film się zaczął. Koło mnie siedział jakiś chłopak i chyba para zakochanych. Od początku filmu czułam na sobie wzrok chłopaka siedzącego obok. Była połowa filmu a nieznajomy się odezwał.

-Hej, będziesz jadła ten popcorn ?-zapytała

-Nie-wzięłam pudełko z popcornem i podałam chłopakowi.

-Dzięki. Nie zdążyłem kupić przed filmem-zaczął się tłumaczyć-To ty jesteś ta dziewczyną co znalazła moją bransoletkę ?-zapytał śmiesznie marszcząc brwi

-Niall ?-zapytałam zdziwiona i zaczęłam się mu przyglądać.

-Tak, a ty jesteś ?

-Violetta-odpowiedziałam i nie wierzyła że znowu spotkała blondyna.

-Miło mi Cie poznać.-uśmiechnął się słodko do mnie- Podoba ci się film ?

-Szczerze to nie bardzo, byłam umówiona z Gabriella ale mnie wystawiła-odwzajemniła uśmiech.

-Serio ?-zapytał i śmiesznie zmarszczył brwi-Ja byłem umówiony z Harrym ale też odwołał spotkanie w ostatniej chwili. To może się gdzieś przejdziemy ?

-Z wielką chęcią- szybko odpowiedziałam bo już nie miała ochoty oglądać tego filmu. Wyszliśmy z kina i chodziliśmy tak ulicami Londynu. Rozmawialiśmy przez cały czas, czułam jak bym go znała całe wielki, mieliśmy wiele wspólnych tematów. Doszliśmy do parku, nagle poczułam jak blondyn dotyka mojej ręki. Spojrzałam na niego i lekko się uśmiechnęła a Niall złapał moją rękę. Poczułam motylki w brzuchu, czułam się tak dobrze w jego towarzystwie. Na środku parku stała mała altanka w której z sufitu zwisały małe lampeczki. Wszędzie dookoła były kwiaty a po bokach stały dwie małe ławki. Niebieskooki pociągnął mnie w stronę tej altanki. Doszliśmy na miejsce, było tam tak pięknie. Niall stanął na wprost mnie i patrzył mi prosto w oczy. Chciałam żeby ta chwila trwała wiecznie, piękne miejsce, wymarzony chłopak. Myślałam że to sen, w myślach prosiłam żeby nikt mnie nie budził. Nie wierzyłam że mogło być jeszcze lepiej. Blondyn złapał mnie za ręce i zaczął mówić.

-Kiedy Cię pierwszy raz zobaczyłem, poczułam coś dziwnego. Nigdy wcześniej nie czułem się tak rozmawiając z fanką, od tamtego momentu nie mogłem o tobie zapomnieć. Cały czas o tobie myślałem, mówiłem. Jedyne czego chciałem, to spotkać Cię jeszcze raz . Czuje jak bym znał Cie od zawsze, chyba się zakochałem.-powiedział patrząc mi prosto w oczy, nie dowierzałam co się dzieje.

-Ja czuje to samo, rozmawiałam z tobą jak z dawnym przyjacielem.-nie dał mi nic więcej powiedzieć. Zaczął się do mnie przybliżać aż wreszcie nasze wargi się złączyły. Czułam się niesamowicie, nigdy nawet o tym nie marzyłam. Chciałam żeby ta chwila trwała wiecznie, żeby był już zawsze przy mnie. W tej chwili nic już nie istniało, nic mnie nie obchodziło tylko On. Czułam jak byśmy byli jedynymi ludźmi na świecie. To była najbardziej cudowna rzecz jaką przeżyłam. Gdy już odsunęliśmy się od siebie, otworzyłam oczy i za blondynem zauważyłam Gabrielle i Harrego.

-Co !? Oni razem !?-zapytałam zdziwiona, Niall obrócił się w ich stronę.

-O, co za niespodzianka. -powiedział blondyn w ich stronę. Złapał mnie za rękę i pociągnął w ich kierunku. Staliśmy tak we czwórkę naprzeciwko siebie.

-Już wiadomo dlaczego nie przyszliście do kina. Jesteście parą ? -zapytał Niall śmiesznie ruszając brwiami.

-A wy ?-szybko odpowiedziała pytaniem na pytanie Gabriella. Spojrzałam na niebieskookiego i uśmiechnęłam się najlepiej jak umiałam. Czekałam aż to on odpowie.

Rozdział IV

Szłam tak za Violą już jakiś czas, zastanawiając się czy aby na pewno dobrze idziemy. Na samą myśl o tym że możemy się zgubić w obcym mieście, przechodziły mnie ciarki. Nagle na czole poczułam coś mokrego, spojrzałam w górę. Właśnie zaczął padać deszcz, na razie lekko kropiło ale już po chwili, lało. „Jeszcze tego brakowało”-pomyślałam. Po chwili Violetta skręciła w prawo, wchodząc na czyjąś posiadłość, domyślałam się że to musi być dom tej cioci. Spojrzałam na telefon było jakoś po północy, a my stałyśmy przed drzwiami do czyjegoś domu.
-Zaczekaj-powiedziałam, a Violetta odwróciła się w moją stronę.
-Co ?-zapytała oburzona.
-Może ona już śpi, nie powinniśmy przychodzić tak bez uprzedzenia o takiej porze.
-A masz lepszy pomysł-wydarła się-Chcesz spać na dworze ?-zapytała sarkastycznie. Nagle drzwi się otworzyły, wychyliła się kobieta wyglądała na około 40 lat i trzymała małego pieska na ręce.
-Co tu się dzieje ?-zapytała i zaczęła się nam przyglądać-Violetta to ty ? Co ty tu robisz o tej godzinie?
-Cześć ciociu-powiedziała Viola-Mogłybyśmy przenocować dzisiaj u ciebie ?-zapytała nieśmiało.
-Oczywiście że tak. Wchodźcie-szybko odpowiedziała i wpuściła nas do środka. Gdy weszłyśmy, zobaczyłam pięknie i modnie urządzony dom. Strasznie mi się spodobał, choć był duży wydawał się taki przytulny. Ciocia Violetty zaprosiła nas od kuchni na herbatę, usiadłyśmy przy stole a Miranda zaczęła zadawać dużo pytań. Razem z Violą spojrzałyśmy na siebie i zaczęłyśmy opowiadać wszystko od początku. Ciocia z każdym zdaniem robiła coraz to większe oczy od zdziwienia. Gadałyśmy tak dobrą godzinę.
-Dobra dziewczynki, pewnie jesteście zmęczone. Przygotuje wam jakiś pokój-powiedział i pozbierała kubki ze stołu-Możecie mieć jeden pokój, prawda ?-zapytała, a my spojrzałyśmy na siebie i jednocześnie kiwnęłyśmy głowami że się zgadzamy. Poszłyśmy do pokoju przygotowanego przez Mirandę i położyłyśmy się na łóżku.

-Widziałam jak wtedy po koncercie rozmawiałaś z Harrym. Znasz go ?-zapytała Violetta, a ja spojrzałam na nią i zaczęłam opowiadać że wpadłam na niego na ulicy, że to od niego są te róże.
-Jak mogłaś mi nie powiedzieć że spotkałaś Harrego ? - zapytała oburzona.
-Ja nawet nie wiedziałam że to jest on, że to jest Harry Styles z One Direction - odpowiedziałam, odwróciłam się tyłem do przyjaciółki i poszłam spać. Viola jeszcze przez jakiś czas coś do mnie mówiła ale ja nie zwracałam na nią uwagi, byłam zbyt zmęczona. Rano obudziłam się koło 9, zobaczyłam że Violetty nie ma więc postanowiłam zejść na dół. W kuchni przy stole siedziała już Viola z Mirandą i jadły śniadanie. Przysiadłam się do nich i zaczęłam robić sobie kanapkę.
-Dziewczynki mam do was pytanie-zaczęła mówić Miranda-Może chciałybyście zostać u mnie na wakacje ? No wiecie mieszkam sama i miło by było mieć jakieś towarzystwo-dokończyła a ja z Violettą spojrzałyśmy się na siebie i równocześnie odpowiedziałyśmy „Z wielką chęcią”. Po śniadaniu miałyśmy wrócić do Stafford, spakować swoje rzeczy i wieczorem miałyśmy znowu być w Londynie. Już miałyśmy wychodzić gdy poczułam wibracje w mojej kieszeni, wyjęłam telefon i zobaczyłam na wyświetlaczu imię „Harry”.Niechętnie odebrałam słuchawkę.
- Słucham? – zapytałam.
-Cześć tu Harry.
-Masz do mnie jakąś sprawę ? – zapytałam z nadzieją,że przejdzie do sedna.
-No bo mojemu kumplowi Niall'owi spodobała się twoja koleżanka i..- nie dokończył bo przerwałam mu w połowie zdania.
-Nie rozumiem co ja mam z tym wspólnego.
-Mam pewien pomysł i może się udać jeśli mi pomożesz i przede wszystkim dasz dokończyć.

Rozdział III

Wiedziałam że to musi być przeznaczenie, że muszę go spotkać, porozmawiać z nim chociaż chwile. Mam jego bransoletkę a to jest świetny pretekst żeby wejść za kulisy i zobaczyć się z Niall'em. Moim jedynym problemem jest to że nie mam wejściówki. Muszę przekonać jeszcze Gabrielle żeby pomogła mi spotkać blondyna a to nie będzie proste bo ona nie jest ich fanka, w ogóle jestem zdziwiona ze przyjechała tu ze mną.

- Gabriella zobacz to bransoletka Niall'a spadła prosto na mnie ! – krzyknęłam

- Jakiego Niall'a ? Tego blondyna co przed chwilą był na scenie ? Chyba zupełnie zwariowałaś – zakpiła Gabriella.

- Nie ty nic nie rozumiesz ! To musi należeć do niego nawet jest napisane „Niall” - powiedziałam

- Cóż to świetnie będziesz mieć na pamiątkę a teraz chodźmy o niczym tak nie marzę niż żeby iść spać - powiedziała Gabrysia kierując się w stronę drzwi. Ale ja nie miałam zamiaru wrócić teraz tak po prostu do domu. W myślach ciągle powtarzałam że muszę go spotkać a jak ja coś postanowię to musi tak być. Złapałam ją za rękę i pociągnęłam do tyłu.

- Co robisz ?! – krzyknęła i spojrzałam na mnie jak by miała mnie zaraz zabić.

- Nigdzie nie pójdziemy dopóki nie wejdę za kulisy i nie oddam mu tego- powiedziałam stanowczo.

- Jak ? -zapytała- Nie masz wejściówki za kulisy – dokończyła.

-Przekupię ochroniarza, nie takie rzeczy się robiło- powiedziałam łapiąc Gabi za rękę i nie czekając na odpowiedz która była oczywista. Gabryśka przez cały czas nawijała,że to głupi pomysł i że nigdy nam się nie uda, że jeszcze będziemy miały kłopoty przez to. Jednak robiłam swoje i nie przejmowałam się nią. Kiedy byłyśmy w kolejce zobaczyłam dwie dziewczyny.

- Ile one mogą mieć lat ?- zapytałam

- A z 14- odpowiedziała. Nagle wpadłam na wspaniały plan podeszłam do nich i powiedziałam, żeby oddały mi wejściówki. Wkręciłam, że jestem dobrą koleżanką chłopaków na dowód pokazałam bransoletkę Niall'a. Nie myliłam się od razu oddały mi wejściówki.

- Jak mogłaś ? Zapłaciły za to nie małą sumę !- oburzyła się Gabriella.

-Wiem że nie powinnam ale taka okazja nie zdarza się codziennie, będę tego żałować potem ale liczy się tu i teraz-powiedziałam z dumą. Kiedy w końcu weszłyśmy za kulisy od razu zobaczyłam chłopców z 1D. Podeszłam do Niall'a i oddałam mu jego własność. Blondyn zaczął mi dziękować i opowiadać że to jest jego szczęśliwa bransoletka, że dostał ją od mamy przed pierwszym koncertem. Rozmawialiśmy tak jeszcze przez około 15 min. Świetnie się rozumieliśmy jak na pierwszy raz, rozmawiałam z nim jak z dawnym przyjacielem a nie sławnym Niall'em Horan'em z One Direction. To był mój najlepszy dzień w życiu, momentami myślałam że to sen.

*** Oczami Gabrielli ***
Stałam z boku i przyglądałam się Violi była taka szczęśliwa jak z nim rozmawiała. Patrzyłam na zegarek miałyśmy coraz mniej czasu. Chciałam już do niej podchodzić kiedy ktoś złapał mnie za rękę. Kiedy się odwróciłam zobaczyłam Harrego. Zaczął mnie przepraszać, tłumaczyć dlaczego przełożył spotkanie. Gdy już mu powiedziałam że się nie jestem zła na niego o to, zaczął mnie wypytywać jak było na koncercie, od kiedy jestem ich fanką, dlaczego go nie rozpoznałam wtedy na ulicy ? Nie nadążałam z odpowiadaniem na pytania loczka. Po 15 minutach rozmowy a raczej odpowiadaniu na jego pytania, znowu wytłumaczyłam się że jestem spóźniona,że muszę już iść i skierowałam się w stronę Violetty. Gdy już odchodziłam usłyszałam za plecami krzyk zielonookiego „Zadzwoń.!”. Podeszłam do Violi i powiedziałam, że jesteśmy spóźnione i autobusu może już nie być. Miała to totalnie gdzieś dalej rozmawiała z Niall'em w końcu się wydarłam. Nie miałam ochoty na przygody. Złapałam ją za rękę i wybiegłyśmy na ulice gdzie miał być autobus. Ale jedyne co zobaczyłyśmy to jak odjeżdża bez nas.
-Spóźniłyśmy się – powiedziałam.
-To mogłaś powiedzieć że jest tak późno – powiedziała Viola oburzonym głosem. Już po chwili rozmowa przerodziła się w kłótnie. Stałyśmy tak na przystanku kłócąc się kilkanaście minut. Nagle nastała cisza i usiadłyśmy na dwóch końcach ławki. Po długiej ciszy Violetta odezwała się:
-Moja ciocia Miranda mieszka 15 minut drogi stąd.- Więc wstałam z ławki i poszłam w prawo.
-To w drugą stronę - powiedziała powstrzymując się od śmiechu Viola. Zawróciłam i poszłam w przeciwną stronę. Na każdym zakręcie stawałam i czekałam aż Violetta wskaże mi drogę.
W pewnym momencie poczułam wibracje w kieszeni. Dostałam sms. Treść była następująca „Spodobałaś mi się, nie odpuszczę – Harry.”.Tylko tego brakowało - romans z gwiazdą.

Rozdział II

Wstałam od stołu i szybkim krokiem zmierzałam w stronę salonu. Na stole stał wielki bukiet czerwonych róż a do jednej z nich był przyczepiony mały liścik. Z wielkim uśmiechem na twarzy otwierałam mała kopertę. Z nadzieją że to od Alana. Na liściku było napisane”Witaj ślicznotko, przepraszam ale wypadło mi coś ważnego. Jeśli nie masz planów to możemy przełożyć naszą kolacje na jutro. Harry.xx”. Przez chwile zastanawiałam się czy to na pewno kwiaty dla mnie bo nie znałam żadnego chłopaka o imieniu Harry. Czytałam jeszcze raz liścik i po słowach „Witaj ślicznotko” skojarzyłam że to musi być ten brunet na którego wpadłam na ulicy. Odłożyłam liścik na stolik i usiadłam na kanapie. Ciągle nie mogę przestać myśleć o Alanie i o tym, że teraz jakaś blondynka go obejmuje, całuje. Nie może to do mnie dotrzeć, to strasznie boli. A do tego tajemniczy chłopak o zielonych oczach mnie wystawił tak po prostu je odwołał nie podając powodu. Jakoś nie byłam tym specjalnie zasmucona. Telefon przywiózł mi jakiś ogromny mężczyzna. Nie miałam pojęcia kim był ale za mój telefon chciał telefon zielonookiego. Nie protestowałam. Ważne, że mój telefon jest w moich rękach.
-Gabrysia ja idę do domu się przygotować do koncertu-powiedziała Violetta wyrywając mnie tym z przemyśleń-ty też się lepiej zacznij szykować bo o 15 masz być u mnie w domu.-dopowiedziała
-Okej, a która jest godzina ?-zapytałam wstając z kanapy i idąc w stronę drzwi.
-Po 12. Do zobaczenia-dała mi całusa w policzek i wyszła. Skierowałam się do łazienki z niechęcią. Strasznie nie chciało mi się jechać na ten koncert jednak obiecałam Violettcie, że pojadę więc tak zrobię...mimo wszystko. Wzięłam prysznic, zakręciłam lekko włosy, narzuciłam na siebie szlafrok i poszłam do sypialni. Wzięłam telefon do ręki, było po 13 a Violetta wysłała mi już chyba z 10 sms-ów pytając co ma na siebie włożyć, co ja zakładam, czy lepiej nałożyć delikatny makijaż czy wyzywający. Nie rozumiem, od samego rana się szykuje naprawdę się cieszy na ten wyjazd. Ja jednak jak to w sobotę wolę zejść na dół wypić sobie kawę i poczytać kilka rozdziałów książki. Koncert rozpoczynał się o 19:30 a dochodziła 13:30 „najwyższa pora się ubrać” – pomyślałam. Ubrałam się w obcisłe jeansowe rurki do tego luźną białą bluzkę,czarną skórę i czarne trampki. Około godziny 14:20 wyszłam z domu i kierowałam się do domu Violetty. Zapukałam do drzwi po chwili otworzył mi brat Violetty – Matt.
-Hej Gabi-podał mi rękę na przywitanie a ja uczyniłam to samo.
-Hej Matt-odpowiedziałam i weszłam do środka.
-Violetta jest strasznie zajęta od rana biega po domu i z każdych zakątków domu wyciąga jakieś ubrania ! – powiedział lekko oburzony Matt. Weszłam do niej na górę kiedy otworzyłam drzwi do pokoju, nie mogłam uwierzyć w to co zobaczyłam. Ubrania były wszędzie na biurku, na podłodze, na łóżku.
-To jak idziemy ? – powiedziała Violetta ignorując moją minę.
-Nie masz zamiaru tego posprzątać? – zapytałam ze zdziwieniem.
-Żartujesz ? Mamy autobus o 15 a do przystanku jest kawałek drogi – odparła lekko oburzona.
Nic więcej nie powiedziałam bo złapała mnie za rękę i wyszłyśmy z domu kierując się prosto na przystanek. O 15:09 z lekkim spóźnieniem autobus się zjawił. Zajęłyśmy miejsca na końcu. Czekała nas 3-godzinna podróż do Londynu. Violetta przez cały czas nawijała o wszystkim i o niczym a ja po prostu siedziałam cicho. Nie wspominałam, że nie mogę zapomnieć o Alanie. Nie chciałam,żeby się o mnie martwiła. Podróż autobusem minęła szybko i wreszcie mogłyśmy wyjść, rozprostować kości. Wychodząc z autobusu pomyślałam że właśnie zamykam jeden rozdział związany z moim byłym a otwieram nowy wraz z zaczynającymi się dzisiaj wakacjami. Przyrzekłam sobie że zapomnę o Alanie, że już nigdy się nie uzależnię tak od faceta, że już nigdy nie dam się zranić, że od teraz to ja będę się bawić czyimiś uczuciami. Mam zamiar dobrze się bawić na koncercie i nikt ani nic tego nie zepsuje.
-Nareszcie jesteśmy na miejscu-rzekła Violetta, przeciągając się.
-Ile mamy jeszcze czasu do koncert ?-zapytałam
-Jeszcze 2 godziny - odpowiedziała zerkając na telefon.
-Mam ochotę na kawę, znasz jakąś fajną kawiarnie ? - uśmiechnęłam się do Violi bo wiedziałam że zna Londyn jak własną kieszeń.
-Pewnie że tak-odwzajemniła uśmiech - Za rogiem jest Starbucks.-dopowiedziała. Doszłyśmy do kawiarni w kilka minut. Usiadłyśmy przy oknie i zamówiłyśmy 2 kawy i Croissant'y. Siedziałyśmy tam chyba z godzinę pijąc kawę, jedząc rogaliki, rozmawiając. Gdy miałyśmy już wychodzić podszedł do nas mały chłopczyk wyglądał na około 5 lat i był cały zapłakany.
-Mamusia mnie zostawiła, nigdzie nie mogę jej znaleźć-powiedział i bardziej się rozpłakał
-Nie martw się pomożemy ci, jak ma na imię twoja mamusia ? A jak wygląda ?-wypytywała Violetta
-Mar...garett - wyjąkał chłopczyk-Ma długie brązowe włosy i czerwony płaszczyk.-dopowiedział maluch. Zapłaciłyśmy, Violetta wzięła go za rękę i wyszłyśmy przed kawiarnie. Chodziłyśmy po chodniku szukając mamy chłopczyka, ponad 30 min.
-Violetta, zaraz zaczyna się koncert-powiedziałam zmartwiona ze nie zdążymy-Zaprowadźmy go na komisariat, może jego mama już zgłosiła zaginięcie-dopowiedziałam z nadzieją, Violetta spojrzała na mnie i śmiesznie zmarszczyła brwi .
-O patrz.!-krzyknęła, wzięła malucha na ręce i wskazała wysoką kobietę -Może to jest twoja mama ?
-Tak, mama.!-wykrzyczał chłopczyk, a kobieta spojrzała w naszą stronę i ze łzami w oczach podbiegła.
-O boże.! Ben.!-wzięła malucha na ręce i mocno przytuliła - Dziękuje wam że się nim zaopiekowałyście.-podziękowała kobieta.
-Nie ma za co-powiedziała z uśmiechem na ustach Viola
-Zaraz się spóźnimy-powiedziałam zerkając nerwowo na zegarek.
-A tak to idziemy.-uśmiech z twarzy Violetty zniknął -Przepraszam ale się śpieszymy, część Ben, pilnuj się mamy - pożegnałyśmy się z maluchem i chciałyśmy już odchodzić.
-Może was gdzieś podwieźć - spytała, a ja wraz z Violą odwróciłyśmy się, spojrzałyśmy na siebie i kiwnęłyśmy głowami zgadzając się.



***Oczami Violetty***


Wsiadłyśmy do samochodu, do koncertu zostało 20 minut. Przez cała drogę martwiłam się czy zdążymy. Nie chciałam żeby vipowskie bilety które dostałam od rodziców przepadły, być tak blisko żeby zobaczyć One Direction i zmarnować tą szanse. Po 15 minutach dojechałyśmy na miejsce, weszłyśmy jako ostatnie. Miałyśmy miejsca pod samą sceną więc musiałyśmy przeciskać się przez całą hale. Gdy doszłyśmy na wyznaczone miejsca, melodia do „Up All Night” zaczęła lecieć a na scenę wszedł Liam i zaczął śpiewać. Wszystkie dziewczyny zaczęły piszczeć. Przez cały koncert piszczałam, śpiewałam wraz z chłopakami. Po prostu świetnie się bawiłam lecz wszystko co dobre kiedyś się kończy. Mieli zaśpiewać ostatnią piosenkę którą było „ Live while we're young”. Jako pierwszy zaczął śpiewać Liam, następnie Zayn, później wszyscy. Gdy Niall zaczął śpiewać, piszczałam najgłośniej bo to jego najbardziej kochałam z całego zespołu. Po słowach „So tonight...” podniósł rękę do góry z której wypadło coś srebrnego i uderzyło mnie w oko. Była to srebrna bransoletka na której było wyryte jego imię. Resztę piosenki przyglądałam się przedmiotowi który mnie uderzył. Chłopcy skończyli piosenkę, pożegnali się i zeszli ze sceny. Za kulisy mogły wejść jedynie osoby które wcześniej zapłaciły. „Nie wiem jak to zrobię,ale muszę się tam dostać” – pomyślałam.

ogólnie..

Cześć ! : )

Prowadzę tego bloga wraz z przyjaciółką od piątku,a już po pierwszym rozdziale tyle miłych komentarzy także dziękujemy będziemy starać się coś tu dodawać co 3-4 dni i raczej nie będziemy powiadamiać osobno,jeśli będziecie nas czytać to myślę,że będziecie wiedzieć kiedy mniej więcej coś nowego ; )  czasem coś się może przedłużyć,bo różnie to bywa : )

Mamy już kolejny rozdział który ukażę się tu pewnie jutro i masę pomysłów na następne rozdziały ! : )

Więc czytajcie i komentujcie będzie nam bardzo miło ; )

Rozdział I

Szłam ulicami Londynu, właśnie zerwał ze mną Alan, chłopak którego kochałam, który był moim całym światem. Dlaczego mnie zostawił ? Znalazł sobie ładniejszą blondynkę. A jeszcze dzień wcześniej obiecywał że nigdy mnie nie zostawi ,nie zrani a jednak. Miałam milion pytań na które nie znałam odpowiedzi, biłam się z myślami, czułam jak łzy napływaj mi do oczu. Niebo pociemniało i zaczęły spadać na moja twarz pojedyncze krople deszczu. Założyłam kaptur i wyjęłam telefon, chciałam zadzwonić do mojej przyjaciółki. Chciałam jej powiedzieć co się stało. Nagle wpadłam na kogoś. Upadłam na ziemie tak jak mój telefon który jeszcze przed chwila trzymałam w ręku. Spojrzałam w górę i ujrzałam zielonookiego bruneta. Chłopak podniósł się z ziemi i podał mi rękę. Wstałam i rękawem od bluzy wytarłam oczy żeby nie zauważył że płakałam.

-Przepraszam. Nie powinienem pisać sms-ów i iść.-zaczął mówić chłopak.

-Nic się nie stało.-wydusiłam z siebie, nie patrząc na bruneta.

-To może w ramach przeprosin dasz się zaprosić na kawę.-zaproponował-Znam fajna restauracje za …-nie zdążył dokończyć zdania bo mu przerwałam i zaczęłam mówić.

-Przepraszam śpieszę się.

-Szkoda, może następnym razem jak wpadniemy na siebie, a to chyba twoje. –uśmiechnął się i podał mi telefon a w jego ręce zobaczyłam taki sam.

-Tak, dziękuje-odpowiedziałam, by jak najszybciej być znowu sama. Chciałam już odchodzić kiedy chłopak złapał mnie za ramie i podał mi mała zwinięta w kostkę karteczkę.

-Zadzwoń-powiedział z uśmiechem na ustach i poszedł przed siebie. Schowałam ją do kieszeni i ruszyłam w stronę domu. Była we mnie jedynie złość i nienawiść do chłopaka którego kiedyś kocham.

***Po 15 minutach***

Doszłam do domu cała przemoczona, zdjęłam płaszczyk i weszłam do salonu. Mojego taty nadal nie było, wyjęłam telefon i chciałam zadzwonić do Violetty. Zaczęłam przeglądać kontakty, wydawały się takie jakieś obce. Nagle telefon wydał z siebie dźwięk a na ekranie zauważyłam swój numer.

-Halo.?-powiedziałam zdziwiona

-Witaj śliczna, chyba pomyliliśmy telefony

-Zauważyłam, więc kiedy mi oddasz moja własność?-zapytałam bo jak najszybciej chciałam odzyskać to co należy do mnie.

-To może spotkamy się na kolacji i przy okazji wymienimy się telefonami ?-odpowiedział pytaniem na pytanie

-Nie odpuścisz ?-spytałam i tak znając odpowiedz.

-Nie, to dzisiaj o 20. Wiec gdzie mam podjechać ?

-To jutro o 17, (ulica i numer domu)-powiedziałam i nie czekając na odpowiedz rozłączyłam się. Telefon odłożyłam na stolik i skierowałam się w stronę moje sypialni w celu przebrania się gdyż moje ciuchy były całe przemoczone od deszczu. Stałam przed szafą, przebierając się w suche ubrania gdy usłyszałam trzask drzwi i krzyk mojej przyjaciółki.

-Gabriella, Gabriella.- usłyszałam z dołu, więc zeszłam po schodach dopinając bluzę .

-Co ?-zapytałam a na ustach Violetty zauważyłam uśmiech.

-Mam bilety na jutrzejszy koncert One Direction.!-wykrzyczała i rzuciła mi się w ramiona-Vipowskie miejsca, pod sama sceną.-dodała.

-Ciesze się.-powiedziałam i sztuczni się uśmiechnęłam.

-Coś się stało?-zapytała i momentalnie posmutniała.

-Alan zerwał ze mną dla jakiejś pustej blond lalki-wyszeptałam i z płaczem rzuciłam się w ramiona Violetty. Zaczęłam opowiadać jej wszystko od początku. Usiadłyśmy na kanapie w salonie i długo rozmawiałyśmy. Po czym zasnęłam na kolanach mojej przyjaciółki.

***Oczami Violetty***

-Jak on mógł ją zranić, totalny kretyn jeśli zostawił tak wspaniałą osobę jaką jest Gabriella dla jakiejś pustej lalki.-rozmawiałam ze sobą gdyż Gabi zasnęła na moich kolanach. Postanowiła ja przenieść do jej sypialni żeby się mogła wyspać. Następnie poszłam do pokoju gościnnego, położyłam się do łóżka i po chwili usnęłam. Gdy się obudziłam, wzięłam telefon do ręki i sprawdziłam godzinę. Było parę minut po 10 rano. Po cichu zeszłam na dół i skierowałam się do kuchni. Chciałam zrobić dla nas śniadanie. Wyjęłam potrzebne składniki do zrobienia naleśników gdy usłyszałam dzwonek do drzwi. Poszłam zobaczyć kto o tak wczesnej godzinie do nas zawitał. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam kuriera który trzymał wielki bukiet czerwonych róż.

-Przesyłka dla pani Gabrielli Rain. Proszę podpisać w tym miejscu.-powiedział i dał mi kartkę. Podpisałam się za przyjaciółkę gdyż nie chciałam jej budzić.

-Proszę - odpowiedziałam i oddałam mu podpisaną kartkę a on podał mi kwiaty. Zamknęłam drzwi i poszłam po wazon, nalałam wody i wstawiłam tam kwiaty. Postawiłam bukiet w salonie na stoliku i skierowałam się w stronę kuchni w celu dokończenia śniadania. Gdy już kończyłam smażenie naleśników usłyszałam jak ktoś schodzi po schodach.

-Piękne zapachy, a ja jestem strasznie głodna-powiedziała Gabrysia i usiadła przy stole.

-Już kończę, wyspałaś się ?-spytałam, nakładając ostatniego naleśnika na talerz.

-Tak, dziękuje że mnie przeniosłaś.!-odpowiedziała i szczerze uśmiechnęła się do mnie.

-Proszę i smacznego-postawiłam talerz na stole i usiadłam obok przyjaciółki.

-Nawzajem-powiedziała i zaczęła zajadać się naleśnikami z dżemem.

-Jest dla ciebie przesyłka, stoi w salonie na stoliku-powiedziałam, przeżuwając naleśnika.

-Co ? Jaka przesyłka ?-spytała i śmiesznie zmarszczyła brwi.

-Idź i zobacz.-powiedziałam z uśmiechem na ustach. Gabriella wstała od stołu i poszła w stronę salonu. Dokończyłam śniadanie, pozbierałam naczynia i skierowałam się w stronę kuchni żeby pozmywać po posiłku.

Bohaterowie

Gabriella Rain (19l.) 

Mieszka w Stafford wraz ze swoim tatą,jej mama zmarła kiedy miała 8 lat.Interesuje się fotografią najbardziej lubi to robić w samotności.Z reguły jest osobą niedostępną trudno złapać z nią jakiś kontakt.Jedyną osobą której ufa jest jej przyjaciółka Violetta.Lubi też czasem śpiewać.Po wakacjach które spędzi w Londynie zaczynie studiować na uniwersytecie w Liverpool. W wakacje przez przypadek poznaje One Direction. To spotkanie odmieni jej życie.

Violetta Edwards (19l.)

Mieszka w Stafford wraz z rodzicami i starszym bratem. Gra na gitarze od kiedy skończyła 10 lat a od 4 lat również na pianinie. Jest zwariowaną, szaloną i spontaniczną dziewczyną. Uwielbia słuchać muzykę a zwłaszcza One Direction, cały pokój ma w ich plakatach. Lubi jeździć na deskorolce a wieczorami chodzić na imprezy wraz z grupą znajomych.

Zespół One Direction
 Brytyjsko-irlandzki boysband. W jego skład wchodzą: Niall Horan(20l.), Louis Tommlinson(22l.), Harry Styles(19l.), Liam Payne(20l.) i Zayn Malik(20l.). Przyszli pojedyńczo do VII edycji brystyjskiego programu X Factor i zostali połączeni w grupę. Aktualnie mieszkają w Londynie  i zaczynają trasę koncertową.

                             Ryan Rodriguez (20l.)

Kiedyś grzeczny chłopak teraz typowy bad boy. W wieku 7 lat stracił brata i od tamtej pory zaczęła się jego przygoda z papierosami, alkoholem i bujkami.Uwielbia jazdę na motorze. Wygrał nie jeden wyścig.