Rozdział I

Szłam ulicami Londynu, właśnie zerwał ze mną Alan, chłopak którego kochałam, który był moim całym światem. Dlaczego mnie zostawił ? Znalazł sobie ładniejszą blondynkę. A jeszcze dzień wcześniej obiecywał że nigdy mnie nie zostawi ,nie zrani a jednak. Miałam milion pytań na które nie znałam odpowiedzi, biłam się z myślami, czułam jak łzy napływaj mi do oczu. Niebo pociemniało i zaczęły spadać na moja twarz pojedyncze krople deszczu. Założyłam kaptur i wyjęłam telefon, chciałam zadzwonić do mojej przyjaciółki. Chciałam jej powiedzieć co się stało. Nagle wpadłam na kogoś. Upadłam na ziemie tak jak mój telefon który jeszcze przed chwila trzymałam w ręku. Spojrzałam w górę i ujrzałam zielonookiego bruneta. Chłopak podniósł się z ziemi i podał mi rękę. Wstałam i rękawem od bluzy wytarłam oczy żeby nie zauważył że płakałam.

-Przepraszam. Nie powinienem pisać sms-ów i iść.-zaczął mówić chłopak.

-Nic się nie stało.-wydusiłam z siebie, nie patrząc na bruneta.

-To może w ramach przeprosin dasz się zaprosić na kawę.-zaproponował-Znam fajna restauracje za …-nie zdążył dokończyć zdania bo mu przerwałam i zaczęłam mówić.

-Przepraszam śpieszę się.

-Szkoda, może następnym razem jak wpadniemy na siebie, a to chyba twoje. –uśmiechnął się i podał mi telefon a w jego ręce zobaczyłam taki sam.

-Tak, dziękuje-odpowiedziałam, by jak najszybciej być znowu sama. Chciałam już odchodzić kiedy chłopak złapał mnie za ramie i podał mi mała zwinięta w kostkę karteczkę.

-Zadzwoń-powiedział z uśmiechem na ustach i poszedł przed siebie. Schowałam ją do kieszeni i ruszyłam w stronę domu. Była we mnie jedynie złość i nienawiść do chłopaka którego kiedyś kocham.

***Po 15 minutach***

Doszłam do domu cała przemoczona, zdjęłam płaszczyk i weszłam do salonu. Mojego taty nadal nie było, wyjęłam telefon i chciałam zadzwonić do Violetty. Zaczęłam przeglądać kontakty, wydawały się takie jakieś obce. Nagle telefon wydał z siebie dźwięk a na ekranie zauważyłam swój numer.

-Halo.?-powiedziałam zdziwiona

-Witaj śliczna, chyba pomyliliśmy telefony

-Zauważyłam, więc kiedy mi oddasz moja własność?-zapytałam bo jak najszybciej chciałam odzyskać to co należy do mnie.

-To może spotkamy się na kolacji i przy okazji wymienimy się telefonami ?-odpowiedział pytaniem na pytanie

-Nie odpuścisz ?-spytałam i tak znając odpowiedz.

-Nie, to dzisiaj o 20. Wiec gdzie mam podjechać ?

-To jutro o 17, (ulica i numer domu)-powiedziałam i nie czekając na odpowiedz rozłączyłam się. Telefon odłożyłam na stolik i skierowałam się w stronę moje sypialni w celu przebrania się gdyż moje ciuchy były całe przemoczone od deszczu. Stałam przed szafą, przebierając się w suche ubrania gdy usłyszałam trzask drzwi i krzyk mojej przyjaciółki.

-Gabriella, Gabriella.- usłyszałam z dołu, więc zeszłam po schodach dopinając bluzę .

-Co ?-zapytałam a na ustach Violetty zauważyłam uśmiech.

-Mam bilety na jutrzejszy koncert One Direction.!-wykrzyczała i rzuciła mi się w ramiona-Vipowskie miejsca, pod sama sceną.-dodała.

-Ciesze się.-powiedziałam i sztuczni się uśmiechnęłam.

-Coś się stało?-zapytała i momentalnie posmutniała.

-Alan zerwał ze mną dla jakiejś pustej blond lalki-wyszeptałam i z płaczem rzuciłam się w ramiona Violetty. Zaczęłam opowiadać jej wszystko od początku. Usiadłyśmy na kanapie w salonie i długo rozmawiałyśmy. Po czym zasnęłam na kolanach mojej przyjaciółki.

***Oczami Violetty***

-Jak on mógł ją zranić, totalny kretyn jeśli zostawił tak wspaniałą osobę jaką jest Gabriella dla jakiejś pustej lalki.-rozmawiałam ze sobą gdyż Gabi zasnęła na moich kolanach. Postanowiła ja przenieść do jej sypialni żeby się mogła wyspać. Następnie poszłam do pokoju gościnnego, położyłam się do łóżka i po chwili usnęłam. Gdy się obudziłam, wzięłam telefon do ręki i sprawdziłam godzinę. Było parę minut po 10 rano. Po cichu zeszłam na dół i skierowałam się do kuchni. Chciałam zrobić dla nas śniadanie. Wyjęłam potrzebne składniki do zrobienia naleśników gdy usłyszałam dzwonek do drzwi. Poszłam zobaczyć kto o tak wczesnej godzinie do nas zawitał. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam kuriera który trzymał wielki bukiet czerwonych róż.

-Przesyłka dla pani Gabrielli Rain. Proszę podpisać w tym miejscu.-powiedział i dał mi kartkę. Podpisałam się za przyjaciółkę gdyż nie chciałam jej budzić.

-Proszę - odpowiedziałam i oddałam mu podpisaną kartkę a on podał mi kwiaty. Zamknęłam drzwi i poszłam po wazon, nalałam wody i wstawiłam tam kwiaty. Postawiłam bukiet w salonie na stoliku i skierowałam się w stronę kuchni w celu dokończenia śniadania. Gdy już kończyłam smażenie naleśników usłyszałam jak ktoś schodzi po schodach.

-Piękne zapachy, a ja jestem strasznie głodna-powiedziała Gabrysia i usiadła przy stole.

-Już kończę, wyspałaś się ?-spytałam, nakładając ostatniego naleśnika na talerz.

-Tak, dziękuje że mnie przeniosłaś.!-odpowiedziała i szczerze uśmiechnęła się do mnie.

-Proszę i smacznego-postawiłam talerz na stole i usiadłam obok przyjaciółki.

-Nawzajem-powiedziała i zaczęła zajadać się naleśnikami z dżemem.

-Jest dla ciebie przesyłka, stoi w salonie na stoliku-powiedziałam, przeżuwając naleśnika.

-Co ? Jaka przesyłka ?-spytała i śmiesznie zmarszczyła brwi.

-Idź i zobacz.-powiedziałam z uśmiechem na ustach. Gabriella wstała od stołu i poszła w stronę salonu. Dokończyłam śniadanie, pozbierałam naczynia i skierowałam się w stronę kuchni żeby pozmywać po posiłku.